درغالهلغتنامه دهخدادرغاله . [ دَ ل َ / ل ِ ] (اِ مرکب ) (از: درغ ، بند و سد و در + «َاله » علامت نسبت ) دربند. راه میان کوه . شعب . فرجه . (یادداشت مرحوم دهخدا). راه در کوه . شِعب . (دهار). راهی را گویند که از میان کوه بگذرد و آنرا به عربی شعب خوانند و فرجه ٔ م
غالهلغتنامه دهخداغاله . [ ل َ / ل ِ ] (پسوند) مزید مؤخر و علامت تصغیر باشدمانند گاله ، در کلمات ذیل : داس غاله . بزغاله . درغاله (مخفف دره غاله ). جزغاله . کنغاله . چغاله . دستغاله .
گلهلغتنامه دهخداگله . [ گ ِ ل َ / ل ِ ] (اِ) دانه ٔ انگور که از خوشه جدا افتاده باشد. (برهان ) (فرهنگ رشیدی ) (جهانگیری ) (آنندراج ) (الفاظ الادویه ). دانه های میوه ای که آب دارد و دارای پوستی تنک باشد و چون دانه ٔ انگور و دانه ٔ تاجریزی و دانه ٔ انار و دانه
آلهلغتنامه دهخداآله . [ ل َ / ل ِ ] (پسوند) َاله . در ترشاله ، تفاله ، چاله ، چغاله ، درغاله ، دنباله ، سکاله ، کشاله ، کلاله ، کنغاله ، کنگاله ، گاله و مچاله مانند آل (َال ) علامت نسبت و گاهی ادات تشبیه است . رجوع به آل شود.