لغتنامه دهخدا
جدرة. [ ج َ دَ رَ ] (اِخ ) قبیله ای است از بنی ازد: سموا به لانهم بنو اجدارالکعبة و حجرها. (منتهی الارب ) (از آنندراج ). حیی است از ازد و آنان بنوعامربن عمروبن خثعمة می باشند. و آنکه گفته است : فرزند عمروبن خزیمه اند خطاکرده چنانکه سهیلی به اثبات رسانده است . و من [ مؤلف تاج