فکنندهلغتنامه دهخدافکننده . [ ف َ / ف ِ ک َ ن َن ْ دَ / دِ ] (نف )افکننده . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به فکندن شود.
سایه فکنفرهنگ فارسی عمیدآنچه سایه بیندازد؛ سایهفکننده؛ سایهانداز؛ سایهدهنده؛ سایهگستر: درخت سایه فکن.
فگنندهلغتنامه دهخدافگننده . [ ف َ / ف ِ گ َ ن َن ْ دَ / دِ ] (نف ) فکننده . افکننده . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به افکننده و افگننده شود.
صنوبرفکنلغتنامه دهخداصنوبرفکن . [ ص َ / ص ِ ن َ / نُو ب َ ف َ / ف ِ ک َ ] (نف مرکب ) فکننده ٔ صنوبر. افکننده ٔ صنوبر. از پا دراندازنده ٔ صنوبر. || معشوق که قامتش در موزونی به از صنوبر است <span c
فکنلغتنامه دهخدافکن . [ ف َ / ف ِ ک َ ] (نف مرخم ) فکننده . (یادداشت مؤلف ). صورت مرخم اینگونه صفات فاعلی فقط در ترکیب ها به کار میرود، مانند: دشمن فکن . مردفکن . سایه فکن : کم مباش از درخت سایه فکن هرکه سنگت زند گهر بخشش .<b
دشمن فکنلغتنامه دهخدادشمن فکن . [ دُ م َ ف َ / ف ِ ک َ ] (نف مرکب ) فکننده ٔ دشمن . که دشمن را بر زمین افکند. مغلوب کننده ٔ خصم : دین پرور اعدا شکن روزی ده دشمن فکن . ناصرخسرو.آن خداوندی که اندر جمله ٔ
افکنندهلغتنامه دهخداافکننده . [ اَ ک َ ن َن ْ دَ / دِ ] (نف )اندازنده . رامی . || پرت کننده . دوراندازنده . || گسترنده . || از شماره بیرون کننده . ساقطکننده از حساب . (فرهنگ فارسی معین ).