معطیلغتنامه دهخدامعطی . [ م ُ ] (ع ص ) عطاکننده . (غیاث ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). بخشنده . دهنده . دهشکار. باذل . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : آن معطیی که روز و شب از بهر نام نیک در پوزش مروت و در دادن عطاست . <p clas
محتیلغتنامه دهخدامحتی . [ م ُ تا ] (ع ص ) اسب استوار و نیک خلقت . (ناظم الاطباء). اسب استوارخلقت . (آنندراج ).
محیطیفرهنگ فارسی طیفیمقوله: بُعد ی، پیرامونی، جنبی، جانبی، مجاور، کناری، بغلی، بیرونی [فضا]، نزدیک محیط، احاطه‌کننده، فراگیرنده، جامع، همه‌جانبه، گسترده، فراگیر، جهان‌شمول، شامل [≠ احاطه‌شده، محاط، محصور 232]
ابن معطیلغتنامه دهخداابن معطی . [ اِ ن ُ م ُ ] (اِخ ) زین الدین ابوالحسن یحیی بن عبدالمعطی بن عبدالنور الزواوی مغربی حنفی . یکی از ائمه ٔ نحو و لغت . مولد او به سال 564 هَ .ق . وی نحو و فقه به الجزائر نزد ابوموسی جزولی فراگرفت و سپس بمشرق شد و زمانی دراز در دمشق
معطیرلغتنامه دهخدامعطیر. [ م ِ ] (ع ص ) آنکه عطر بسیار به کار گیرد، مذکر و مؤنث در این یکسان است . (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد). زن و مرد بسیار عطر سوزنده و خوشبوی ناک . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء). || شتر ماده ٔ سرخ که خویش بوی خوش دارد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). ماده شت
ابن معطیلغتنامه دهخداابن معطی . [ اِ ن ُ م ُ ] (اِخ ) زین الدین ابوالحسن یحیی بن عبدالمعطی بن عبدالنور الزواوی مغربی حنفی . یکی از ائمه ٔ نحو و لغت . مولد او به سال 564 هَ .ق . وی نحو و فقه به الجزائر نزد ابوموسی جزولی فراگرفت و سپس بمشرق شد و زمانی دراز در دمشق
دهشکارلغتنامه دهخدادهشکار. [ دِ هَِ ] (ص مرکب ) معطی . بخشنده . بادهش و بخشش . سخی . (یادداشت مؤلف ).
معطیرلغتنامه دهخدامعطیر. [ م ِ ] (ع ص ) آنکه عطر بسیار به کار گیرد، مذکر و مؤنث در این یکسان است . (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد). زن و مرد بسیار عطر سوزنده و خوشبوی ناک . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء). || شتر ماده ٔ سرخ که خویش بوی خوش دارد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). ماده شت
ابن معطیلغتنامه دهخداابن معطی . [ اِ ن ُ م ُ ] (اِخ ) زین الدین ابوالحسن یحیی بن عبدالمعطی بن عبدالنور الزواوی مغربی حنفی . یکی از ائمه ٔ نحو و لغت . مولد او به سال 564 هَ .ق . وی نحو و فقه به الجزائر نزد ابوموسی جزولی فراگرفت و سپس بمشرق شد و زمانی دراز در دمشق
عبدالمعطیلغتنامه دهخداعبدالمعطی . [ ع َ دُل ْ م ُ ] (اِخ ) ابن حسن بن عبداﷲ باکثیر المکی الحضرمی . وی عارف به تفسیر و حدیث بود به سال 905 هَ . ق . به مکه متولد شد و به سال 989 هَ. ق . به احمدآباد هند درگذشت . از تصانیف او است : اس
عبدالمعطیلغتنامه دهخداعبدالمعطی . [ ع َ دُل ْ م ُ ] (اِخ ) ابن محی الدین الخلیلی . فقیه شافعی است . مولد وی به فلسطین بودو در قدس سکونت جست و تولی افتاء مذهب شافعی را یافت و به سال 1154 هَ . ق . درگذشت . او راست : مجموعه ٔ فتاوی و رسائل و او را نظمی است . (از الاع
