لغتنامه دهخدا
چاشکدان . [ ش َ ] (اِ مرکب ) چاشتدان . ظرفی باشد که نان و طعام در آن گذارند. ناندان . (برهان ). ظرف و سفره ای که طعام روز را در آن گذارند و به وقت چاشت بکار برند. (فرهنگ ناصری ). چاشدان . (آنندراج ) : ای چاشکدانت چرخ ازرق وی شادروانت چرخ اطلس .