لغتنامه دهخدا
ژازن . [ زُ ] (اِخ ) پسر اِزُن پادشاه یلکس . وی بیاری سانتور شیرون رفعت و مقام یافت و سپس به دست پلیاس از تخت سلطنت که از پدر بمیراث برده بود خلع شد. او آرگونوت ها را به گشادن گنج های کلشید راهنمائی کرد و از این ممالک دور مدئه را همراه آورد و او را بزنی گرفت ، سپس وی را طلاق