بزیعیهلغتنامه دهخدابزیعیه . [ ب َ عی ی َ ] (اِخ ) صنفی از فرقه ٔ غالیه منسوب به بزیعبن یونس . (مفاتیح از یادداشت دهخدا). بزیغیه . رجوع به بزیغیه شود.
بزیعهلغتنامه دهخدابزیعه . [ ب َ ع َ ] (ع ص ، اِ) دختربچه ٔ ملیح و ظریف . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ). تأنیث بزیع. (منتهی الارب ). و رجوع به بزیع شود.
بجه بجه کردنلغتنامه دهخدابجه بجه کردن . [ ب ِ / ب َج ْ ج َ ب ِ / ب َج ْ ج َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) در تداول عوام جستن پی درپی بدان سان که وزغ در خشکی جهد. (یادداشت مؤلف ). ورجه ورجه کردن .
بزهلغتنامه دهخدابزه . [ ب َ زَ / زِ ] (اِ)گناه و خطا باشد. (برهان ) (آنندراج ) (انجمن آرای ناصری ) (غیاث اللغات ) (فرهنگ شعوری ). گناه . خطا. تقصیر. (ناظم الاطباء). در پهلوی بَچَک و در پازند بَژَه . (حاشیه ٔ برهان چ معین ). اثم . (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن
بزهلغتنامه دهخدابزه . [ ب ُ زَ / زِ ] (اِ) زمین پشته . (شرفنامه ٔ منیری ) (برهان ):الا تا زمی از کوه پدید است و ره از سدبکوه اندر شَخ ّ است و بزه بر شخ و راود. عسجدی . || میوه ایست گرد و خوشبو که مزه ٔ خوب دارد. (شرفنامه