بخورلغتنامه دهخدابخور. [ب َ ] (ع اِ) آنچه بدان بوی دهند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). آنچه بدان بوی دهند و بوی خوش پراکنده کند. (ناظم الاطباء). هرچه بوی دود آن گرفته شود از صمغها و چیزهای خوشبو. (از اقرب الموارد). آنچه از آن بو دهند. خوشبویی که از سوختن بعض ادویه حاصل شود مانند عود و لوبان و غی
بخورلغتنامه دهخدابخور. [ ب ِ / ب ُ خَوْر / خُرْ ] (ص مرکب ) بسیارخوار. مقابل نخور: آدم بخوری است . (یادداشت مؤلف ).
بخور / نخورگویش خلخالاَسکِستانی: ba/ ma دِروی: ba/ m.a شالی: barən/ marən کَجَلی: ba.ha/ma.ha کَرنَقی: bəxa/maxa کَرینی: boxoa/maxoa کُلوری: ba /ma گیلَوانی: ba/ma لِردی: bə.xa/ma.xa
بخورید / نخوریدگویش خلخالاَسکِستانی: bara/ mara دِروی: bar.a/ m.ar.a شالی: bara/ mara کَجَلی: ba:r.â/ma:r.â کَرنَقی: bəxarâ/maxarâ کَرینی: boxoarâ/maxoarâ کُلوری: bara/ mara گیلَوانی: bara/ mara لِردی: bəxarâ/maxarâ
بخور/ نخورگویش کرمانشاهکلهری: bexwa/ naxwa گورانی: bexwa/ naxwa سنجابی: bexwa/ naxwa کولیایی: bexwa/ naxwa زنگنهای: bexwa/ naxwa جلالوندی: bar/ nar زولهای: bor/ nor کاکاوندی: bar/ nar هوزمانوندی: bar/ nar
بخورید/ نخوریدگویش کرمانشاهکلهری: bexwan/ naxwan گورانی: bexwan/ naxwan سنجابی: bexwan/ naxwan کولیایی: bexwan/ naxwan زنگنهای: bexwan/ naxwan جلالوندی: barɪn/ narɪn زولهای: borɪn/ norɪn کاکاوندی: barɪn/ narɪn هوزمانوندی: barɪn/ narɪn
بخورلغتنامه دهخدابخور. [ب َ ] (ع اِ) آنچه بدان بوی دهند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). آنچه بدان بوی دهند و بوی خوش پراکنده کند. (ناظم الاطباء). هرچه بوی دود آن گرفته شود از صمغها و چیزهای خوشبو. (از اقرب الموارد). آنچه از آن بو دهند. خوشبویی که از سوختن بعض ادویه حاصل شود مانند عود و لوبان و غی
بخورلغتنامه دهخدابخور. [ ب ِ / ب ُ خَوْر / خُرْ ] (ص مرکب ) بسیارخوار. مقابل نخور: آدم بخوری است . (یادداشت مؤلف ).
بخورفرهنگ فارسی عمیددارای اشتهای زیاد برای غذا؛ بااشتها؛ پُرخور.⟨ بخورونمیر: [عامیانه] مقدار بسیار کم غذا یا پول که بهسختی خوراک و معاش شخص را تٲمین میکند؛ خوراک اندک.
بخورلغتنامه دهخدابخور. [ب َ ] (ع اِ) آنچه بدان بوی دهند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). آنچه بدان بوی دهند و بوی خوش پراکنده کند. (ناظم الاطباء). هرچه بوی دود آن گرفته شود از صمغها و چیزهای خوشبو. (از اقرب الموارد). آنچه از آن بو دهند. خوشبویی که از سوختن بعض ادویه حاصل شود مانند عود و لوبان و غی
مبخورلغتنامه دهخدامبخور. [ م َ ] (ع ص ) مخمور. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (ذیل اقرب الموارد). و رجوع به مخمور شود. || بخور کرده شده . (آنندراج ).
آبخورلغتنامه دهخداآبخور. [ خوَرْ / خُرْ ] (اِ مرکب ) محل آب خوردن و آب برداشتن جانور و آدمی از نهر و جز آن . ورد. مورد. منهل . سَقایه . شرعه . شریعه . عطن . مشرب . مشرع . معطن . منزل . آبشخور. آبشخورد. آبخورد : سر فروبردم میان آبخور
بخورلغتنامه دهخدابخور. [ ب ِ / ب ُ خَوْر / خُرْ ] (ص مرکب ) بسیارخوار. مقابل نخور: آدم بخوری است . (یادداشت مؤلف ).