نخورلغتنامه دهخدانخور. [ ن َ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) نخورنده . || ممسک . که مال خود از گلویش پائین نمیرود.
نخورلغتنامه دهخدانخور. [ ن َ ] (ع ص ) ناقه که تا انگشت در بینی او نکنند شیر ندهد. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). آن [ از شتران ] که شیر نگذارد تا انگشت در بینی او نکنند. (مهذب الاسماء).
نان نخورلغتنامه دهخدانان نخور. [ ن َ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) ممسک .لئیم . پست . که دارد و نمیخورد. که بغایت ممسک است . که نان خودش از گلویش پائین نمیرود از غایت لئامت .
نخوردهلغتنامه دهخدانخورده . [ ن َ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) خورده ناشده . ناخورده . || که نخورده است . که مزه ٔ چیزی را نچشیده است . || مجازاً، غیرمتنعم .- امثال : از
نخورشلغتنامه دهخدانخورش . [ ن َخ ْ وَ رِ ] (ع ص ) جروٌ نخورش ؛ سگ بچه ٔ به حرکت آمده . (منتهی الارب ). توله سگ به حرکت آمده . (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). || کلب نخورش ؛ سگ بسیارخارش ، یا آن خبیث مقاتل است . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). سگ جنگجو. (ناظم الاطباء).
نخوریلغتنامه دهخدانخوری . [ ن َخ ْوَ ری ی ] (ع ص ) فراخ دهن و فراخ شکم و فراخ سوراخ پستان . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). واسعالفم . واسعالجوف . (از اقرب الموارد) (از معجم متن اللغة). یا فراخ احلیل . (از معجم متن اللغة). ج ، نَخاوِرَة.
نخوردهلغتنامه دهخدانخورده . [ ن َ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) خورده ناشده . ناخورده . || که نخورده است . که مزه ٔ چیزی را نچشیده است . || مجازاً، غیرمتنعم .- امثال : از
نخورشلغتنامه دهخدانخورش . [ ن َخ ْ وَ رِ ] (ع ص ) جروٌ نخورش ؛ سگ بچه ٔ به حرکت آمده . (منتهی الارب ). توله سگ به حرکت آمده . (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). || کلب نخورش ؛ سگ بسیارخارش ، یا آن خبیث مقاتل است . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). سگ جنگجو. (ناظم الاطباء).
نخوریلغتنامه دهخدانخوری . [ ن َخ ْوَ ری ی ] (ع ص ) فراخ دهن و فراخ شکم و فراخ سوراخ پستان . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). واسعالفم . واسعالجوف . (از اقرب الموارد) (از معجم متن اللغة). یا فراخ احلیل . (از معجم متن اللغة). ج ، نَخاوِرَة.
خونخورلغتنامه دهخداخونخور. [خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) خورنده ٔ خون : این چو مگس خونخور و دستاردارو آن چو خره سرزن و با طیلسان . خاقانی . || کنایه از سفاک و خونریز : ای اژد
نان نخورلغتنامه دهخدانان نخور. [ ن َ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) ممسک .لئیم . پست . که دارد و نمیخورد. که بغایت ممسک است . که نان خودش از گلویش پائین نمیرود از غایت لئامت .
منخورلغتنامه دهخدامنخور. [ م ُ ] (ع اِ) منخر. (بحر الجواهر). سوراخ بینی .(منتهی الارب ) (آنندراج ). سوراخ بینی . ج ، مناخیر. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به منخر شود.
نانخورلغتنامه دهخدانانخور. [ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) که نان میخورد. خورنده ٔ نان . نان خورنده : در خلد چگونه خورد آدم آنجا چو نبود شخص نانخور. ناصرخسرو. || نانخوار. عیال . (از فرهنگ نظام ). عیال و
