خوشخوانلغتنامه دهخداخوشخوان . [ خوَش ْ / خُش ْ خوا / خا ] (نف مرکب ) سرودگوی . مغنی . آوازه خوان نیکو. (ناظم الاطباء). خوش صدا. خوش آواز. خنیاگر. خوش آوا : مبادا بهره مند از وی خسیسی بجز خوشخوانی
خوشخوانیلغتنامه دهخداخوشخوانی . [ خوَش ْ / خُش ْ خوا / خا ] (حامص مرکب ) خوب خوانی . نیکوخوانی . خوش آوازی . خوش صدائی : سخندانی و خوشخوانی نمی ورزند در شیرازبیا حافظ که تا خود را بملک دیگر اندازیم
خوشخوانی کردنلغتنامه دهخداخوشخوانی کردن . [خوَش ْ / خُش ْ خوا / خا ک َ دَ ] (مص مرکب ) خوب خواندن . خوش خواندن . آوازی خوش سر دادن . || کنایه از مسخره کردن . کنایه از کلمات مسخره آمیز گفتن .
