درآویختهلغتنامه دهخدادرآویخته . [ دَ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) آویخته . آویزان . معلق : ماری دید در گردن همای پیچیده و سرش درآویخته . (نوروزنامه ). تو گفتی خرده ٔ مینا بر خاکش ریخته است و عقد ثریا از تاکش درآویخته . (گلستان ). تَکعنش ؛ درآو
جخشفرهنگ فارسی عمید= گواتر: ◻︎ از گردن او جخش درآویخته گویی / خیکیست پُر از باد درآویخته از بار (لبیبی: شاعران بیدیوان: ۴۸۱).
آکیشیدنلغتنامه دهخداآکیشیدن . [ دَ ] (مص ) آکیش ...درآویخته باشد، چه اندرآکیشیدیعنی اندرآویخت . (برهان ). و رجوع به آگیشیدن شود.