رخت شو

رخت شو

فرهنگ فارسی عمید

(اسم، صفت فاعلی) ‹رخت‌شوی› raxtšu شویندۀ رخت؛ مرد یا زنی که پیشه‌اش شستن رخت‌های چرک است؛ گازری.

رخت شو

فرهنگ فارسی معین

(ی ) (رَ) (ص فا.) آن که لباس ها را شوید.

رَخت

لهجه و گویش بختیاری

raxt لباس.

رخت رو

لهجه و گویش مازنی

roKhte roo

چنگال رخت

لغت‌نامه دهخدا

چنگال رخت . [ چ َ ل ِ رَ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) گیره ٔ رخت . گیره ٔ لباس .

چوب رخت

لغت‌نامه دهخدا

چوب رخت . [ رَ ] (اِ مرکب ) جامه آویز چوبی که افقی بر دیوار استوار کنند و جامه ها بروی آویزند. (یادداشت مؤلف ). میخ رخت . رخت آویز. (فرهنگ رازی ص 45). چوب رختی : شجاب ؛ دارچوب . چوب رخت . مشجب ؛ دارچوب . چوب رخت .

cloak room

رخت‌کن

واژه‌های مصوّب فرهنگستان

[گردشگری و جهانگردی] محلی برای نگهداری بالاپوش مهمانان در مهمان‌خانه/ هتل و عذاخوری/ رستوران و غیره

هم رخت

لغت‌نامه دهخدا

هم رخت . [ هََ رَ ] (ص مرکب ) دو تن که جامه ٔ یکدیگر را پوشند، و به کنایت ، نزدیک و قرین : گاه با دیو داردت هم رخت گاه با شیر داردت همسر.مسعودسعد.

چوب رخت

فرهنگ فارسی عمید

(اسم) čubraxt = چوب‌رختی

رخت افشاندن

لغت‌نامه دهخدا

رخت افشاندن . [ رَ اَ دَ ] (مص مرکب ) رخت افکندن . رخت تکان دادن : دلی دارم که چون رخت فنا بر محشر افشاندغبار آرزو خیزد هم از دامان نسیانش .طالب آملی (از آنندراج ).

رخت افکندن

لغت‌نامه دهخدا

رخت افکندن . [ رَ اَ ک َدَ ] (مص مرکب ) کنایه از قرار گرفتن و اقامت کردن . (آنندراج ). مقیم شدن . (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات ) (آنندراج ). کنایه از مقیم شدن باشد. (از برهان ) (از لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف ). اقامت گزیدن . سکنی گزیدن...

رخت انداختن

لغت‌نامه دهخدا

رخت انداختن . [ رَ اَ ت َ ] (مص مرکب ) یا رخت انداختن در جایی . کنایه از اقامت کردن . از حرکت بازایستادن و ماندن . توقف کردن در جایی : گفتی از آن حجره که پرداختندرخت عدم در عدم انداختند. نظامی .سپه را یکی بانگ برداشت سخت که دیگر مران خر بینداز رخت .(...

رخت بربستن

لغت‌نامه دهخدا

رخت بربستن . [ رَ ب َ ب َ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه از سفر کردن باشد. (برهان ) (از لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف ) : چنین گفت با شاه گویا درخت که کوتاه شد روز بربند رخت . فردوسی .فروجست رستم ببوسید تخت بسیج گذر کرد و بربست رخت . فردوسی .ز ت...

رخت برچیدن

لغت‌نامه دهخدا

رخت برچیدن . [ رَ ب َ دَ ] (مص مرکب ) کوچ کردن و رحلت نمودن . (ناظم الاطباء). || برگرفتن و جمع کردن کالا و متاع به عزم رفتن و ترک محل گفتن : رخت برچید ز سودای من آن عشوه فروش سر بازار دگر می طلبد دانستم .کمال خجندی .