رخسارلغتنامه دهخدارخسار. [ رُ ] (اِ مرکب ) گونه که به عربی خَدّ گویند ولی از کثرت استعمال به معنی روی (تمام چهره ) نیز می آید. (از شعوری ج 2 ص 23). روی و چهره و عارض . (ناظم الاطباء). اُجْنة. وَجْنَة. وَجَنة. وِجْنة. وُجْنة. ع
رخسارهلغتنامه دهخدارخساره . [ رُ رَ /رِ ] (اِ مرکب ) رخسار. روی و صورت و چهره و سیما. (ناظم الاطباء). دیباچه . (منتهی الارب ). وجنة. (دهار). رخسار. صفح وجه . عذار. (یادداشت مؤلف ) : بت اگرچه لطیف دارد نقش نزد رخساره ٔ تو هست خرا
درازرخسارلغتنامه دهخدادرازرخسار. [ دِ رُ ] (ص مرکب ) آنکه رخساری طولانی دارد. کشیده صورت . درازروی . أسیل الخد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
ماه رخسارلغتنامه دهخداماه رخسار.[ رُ ] (ص مرکب ) ماهرخ . (ناظم الاطباء) : به مشکو در نبود آن ماه رخسارمع القصه به قصر آمد دگربار. نظامی .سرورفتاری صنوبرقامتی ماه رخساری ملایک منظری . سعدی .ماه رخساری مع
رخسارزردلغتنامه دهخدارخسارزرد. [ رُ زَ ] (ص مرکب ) زردرخسار. که رخساری زرد داشته باشد. که گونه هایی زرد دارد : در آرزوی روی تو هر صبحدم چو من رخسارزرد خیزد از بستر آفتاب .خاقانی .