لغتنامه دهخدا
حارثة. [ رِ ث َ ] (اِخ ) ابن النمر. مکنی به ابی اثال . از کسانی است که زمان پیغمبر(ص ) را دریافت ولی بشرف صحبت نائل نیامد در عهد ابوبکر وقعه ٔ یرموک را درک کرد. ابومخنف از مالک بن قسامة آرد که شاعر مسلمانان در وقعه ٔ یرموک گفت :یحیی جذاما و لخما کل سلهبةواستکحم القتل