شکربوسهلغتنامه دهخداشکربوسه . [ ش َ ک َ س َ / س ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) بوسه ٔ شیرین و شکرین : بوسه ای از لب تو خواهم وشعر از لب توکه شکربوسه نگاری و غزل گوی غزال . فرخی .به یاد بوسه منه خوان خوردنی ک
شکربوزهلغتنامه دهخداشکربوزه . [ش َ ک َ زَ / زِ ] (اِ مرکب ) شکربوره . (ناظم الاطباء) (فرهنگ جهانگیری ) (یادداشت مؤلف ) (از بهار عجم ). شکربوره که سنبوسه ٔ قندی است . (از برهان ) : همچو سگ دربدر به دریوزه خواند مر زهر را شکربوزه .
غزل گویلغتنامه دهخداغزل گوی . [ غ َ زَ ] (نف مرکب ) آنکه غزل گوید. غزل سرا. غزلخوان . غزل پرداز. و کنایه از مطرب است . (آنندراج ) : گر حور زره پوش بود ماه کمان کش گر سرو غزلگوی بود کبک قدح خوار.رودکی .بوسه ای از لب تو خواهم و شعر از ل