لغتنامه دهخدا
طشیش . [ طَ ] (ع اِ) طَش ّ. باران ریزه ٔ زائد از رذاذ. (منتهی الارب ). باران ضعیف . (مهذب الاسماء). باران ِ خرد. باران ریزه . (آنندراج ). || (مص ) باران ریزه باریدن ابر. یقال : طَشَّت السماءُ طشیشاً. || طُشةزده شدن . یقال : طُش َّ الرَّجل ُ (به صیغه ٔمجهول ). (منتهی الارب ) (