غزلخوانلغتنامه دهخداغزلخوان . [ غ َ زَ خوا / خا ] (نف مرکب ) کسی که پیاپی سرود خواند. غزل سرا. غزل گو. غزل پرداز. کنایه از مطرب است . (آنندراج ) : من غزل گوی توام تا تو غزلخوان منی ای غزل گوی غزل خوان غزل خواه ببال . <p class=
غزلخوانیلغتنامه دهخداغزلخوانی . [ غ َ زَ خوا / خا ] (حامص مرکب ) عمل غزلخوان . غزل خواندن . غزل گفتن .
غزلخوانیلغتنامه دهخداغزلخوانی . [ غ َ زَ خوا / خا ] (حامص مرکب ) عمل غزلخوان . غزل خواندن . غزل گفتن .
چامهسرافرهنگ مترادف و متضاد۱. شاعر، آوازخوان ۲. چامهگو، چامهزن، آوازخوان، سرودخوان، قصیدهگو، نغمهخوان، نغمهسرا، غزلخوان ۳. قصیدهگو، قصیدهسرا، ترانهسرا، چکامهسرا
عشق نوازیلغتنامه دهخداعشق نوازی . [ ع ِ ن َ ] (حامص مرکب )زمزمه ٔ عاشقی کردن . نوای عاشقی دردادن : رموز عشق نوازی نه کار هرمرغی است بیا و نوگل این بلبل غزلخوان باش .حافظ.
اسب تازلغتنامه دهخدااسب تاز. [ اَ ] (نف مرکب ) که اسب تازد. اسب تازنده : پری کی بود رودساز و غزلخوان کمندافکن و اسب تاز و کمان ور. فرخی .|| (اِ مرکب ) نام روز هیجدهم از ماههای ملکی . (جهانگیری ).
غزل گویلغتنامه دهخداغزل گوی . [ غ َ زَ ] (نف مرکب ) آنکه غزل گوید. غزل سرا. غزلخوان . غزل پرداز. و کنایه از مطرب است . (آنندراج ) : گر حور زره پوش بود ماه کمان کش گر سرو غزلگوی بود کبک قدح خوار.رودکی .بوسه ای از لب تو خواهم و شعر از ل
غزلخوانیلغتنامه دهخداغزلخوانی . [ غ َ زَ خوا / خا ] (حامص مرکب ) عمل غزلخوان . غزل خواندن . غزل گفتن .