فرگاهلغتنامه دهخدافرگاه . [ ف َ ] (اِ مرکب ) لفظی است که به عربی حضرت میگویند. (برهان ). برساخته ٔ دساتیر. (فرهنگ دساتیر ص 257). از: فر +گاه ؛ لغةً به معنی پیشگاه . (حاشیه ٔ برهان چ معین ).
فراحیلغتنامه دهخدافراحی . [ ف ُ حا ] (ع ص ، اِ) مانند سُکاری ̍، ج ِ فَرْحان بمعنی شادان . (منتهی الارب ) (آنندراج ). ج ِ فَرْحان . (اقرب الموارد). رجوع به فَرْحان شود.
فراپایهلغتنامه دهخدافراپایه . [ ف َ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) بلندپایه : چو آفتاب فروزان به تخت ملک بمان چو آسمان فراپایه در زمانه بپای . فرخی .رجوع به فرا شود.
فراحلغتنامه دهخدافراح . [ ف َ ] (ع اِمص ) شادی و خرمی و شادمانی و سرور. || شوخی و بی پروایی . || ولگردی . (ناظم الاطباء). در منتهی الارب و اقرب الموارد صورت مصدری به اینگونه ضبط نشده است . رجوع به فرح شود.
فراحلغتنامه دهخدافراح . [ ف َ ] (اِخ ) نام جایی است که در شعر جعدی آمده است . (از معجم البلدان ). فراخ . رجوع به فراخ شود.
فراعلغتنامه دهخدافراع . [ ف ِ ] (ع اِ) ج ِ فرع . (منتهی الارب ). || ج ِ فرع ، به معنی مجرای آب . (از اقرب الموارد). || ج ِ فرعة. (منتهی الارب ). سر کوه و بلندیهای آن . (اقرب الموارد). رجوع به فرعة شود.