محتاةلغتنامه دهخدامحتاة. [ م ُ ] (ع ص ) فرس محتاةالخلق ؛ اسب استوارخلقت . (منتهی الارب ماده ٔ «ح ت ی »). اسب محکم و استوار گرداندام . (ناظم الاطباء).
مهاتاةلغتنامه دهخدامهاتاة. [ م ُ ] (ع مص ) دادن . (منتهی الارب ). به کسی چیزی دادن . (آنندراج ) (ناظم الاطباء). چیزی فرا کسی دادن . (تاج المصادر بیهقی ).
معاطاةلغتنامه دهخدامعاطاة. [ م ُ ] (ع مص ) ورزیدن کودک جهت اهل خود و دادن ایشان را آنچه خواهند. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). ورزیدن . (آنندراج ): عاطی الصبی اهله معاطاة؛ ورزید و کسب کرد آن کودک جهت کسان خود و داد ایشان را آنچه خواستند. (ناظم الاطباء). || کسی را خدمت کردن .(تاج المصادر ب
معتوهلغتنامه دهخدامعتوه . [ م َ ] (ع ص ) دلشده و بی عقل و سبک خرد. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). دلشده و بی عقل و بیهوش که گاهی به طور دیوانگان کلام کند و گاهی به وضع عاقلان . (غیاث ) (آنندراج ). ناقص العقل و گویند مدهوش بدون جنون و گویند مجنون عقل از دست داده و در حدیث است : رفعالقلم عن ثلاث