وام دهنده

وام دهنده

لغت‌نامه دهخدا

وام دهنده . [ دِ/ دَ هََ دَ / دِ ] (نف مرکب ) که وام دهد. وامده .

ؤام

لغت‌نامه دهخدا

ؤام . [ وِ آ ] (ع مص ) موأمة. سازواری نمودن کسی را یا مباهات کردن با وی . در مثل گویند لولا الوئام لهلک الانام ؛ یعنی اگر موافقت در میان مردم نبودی از جدال و خلاف هلاک شدندی یا مردم که کارهای نیکو و پسندیده میکنند نه از سرشت و سیرت است بلکه از راه ...

وأم

لغت‌نامه دهخدا

وأم . [ وَءْم ْ ] (ع اِ) خانه ٔ گرم . (آنندراج ) (ناظم الاطباء). البیت الدفی ٔ. (المنجد).

borrowing

وام‌گیری

واژه‌های مصوّب فرهنگستان

[زبان‌شناسی] فرایندی که در آن یک واژه یا ساخت یا عنصری صرفی از یک زبان وارد زبانی دیگر می‌شود

loan word

وام‌واژه

واژه‌های مصوّب فرهنگستان

[زبان‌شناسی] واژه‌ای که ازطریق وام‌گیری از زبانی وارد زبان دیگر شده است

وام زمین

لغت‌نامه دهخدا

وام زمین . [ م ِ زَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از ذره ٔ خاکی است که در وجود آدمی مرکب است . (از برهان قاطع) (از انجمن آرا). چه این به منزله ٔ قرضی است آدمی را. (برهان قاطع). آن ذره از خاک که در بدن آدمی آمیخته شده . (ناظم الاطباء).

وام دار

لغت‌نامه دهخدا

وام دار. (نف مرکب ) مدیون . (منتهی الارب ). غریم . (منتهی الارب ) (دهار). غارم . (دهار). مدان . مدین . (منتهی الارب ). کسی که دارای دین و قرض باشد. (ناظم الاطباء). قرض مند. بدهکار. مقروض . قرض دار : هزار بوسه فزون است بر لب تو مراتو وامداری برخیز و و...

وام زده

لغت‌نامه دهخدا

وام زده . [ زَ دَ/ دِ ] (ن مف مرکب ) غارم . (ترجمان القرآن ). وام زد.

وام ستان

لغت‌نامه دهخدا

وام ستان . [س ِ ] (نف مرکب ) وامستان . قرض دار. (آنندراج ) (ناظم الاطباء). وام دار. || قرض خواه . (آنندراج ).

وام فرسائی

لغت‌نامه دهخدا

وام فرسائی . [ ف َ ] (حامص مرکب ) استهلاک دین . (لغات فرهنگستان ).

وام کردن

فرهنگ فارسی معین

(کَ دَ) (مص م .) قرض گرفتن .

وام گزاردن

فرهنگ فارسی معین

(گُ دَ) (مص م .) پرداختن وام و بدهی .

وام خواه

فرهنگ فارسی معین

(خا) (ص فا.) 1 - قرض گیرنده . 2 - طلب کار.

وام دار

فرهنگ فارسی معین

(ص فا.) بدهکار.