گلغوندهلغتنامه دهخداگلغونده . [ گ ُ دَ / دِ ] (اِ مرکب ) گل غنده . (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). به معنی گلغنده است که پنبه ٔ گلوله کرده باشد بجهت رشتن . || کنایه از مردم سست و فربه و کاهل باشد. (برهان ). رجوع به گلغنده شود.
گلغندهلغتنامه دهخداگلغنده . [ گ ُ غ َ دَ / دِ ] (اِ مرکب ) (از: گل + غند) گلغونده . (حاشیه ٔ برهان قاطعچ معین ). پنبه ٔ برزده باشد که بجهت رشتن گلوله کرده باشند. (برهان ) (انجمن آرا) (آنندراج ) : در میانشان نجیب منده ٔ من همچو در