لغتنامه دهخدا
چکوک . [ چ َ ] (اِ) چکاوک باشد. (فرهنگ اسدی ). مرغکی چون گنجشک که آواز لطیف کند و او را به فارسی چکاو و چکاوک و به عربی قبره و «قنبره » نیز گویند. (از حاشیه ٔ فرهنگ اسدی چ اقبال ص 258). چکاوک که ابوالملیح باشد. (برهان ) (از آنندراج ). چکاوک .