لغتنامه دهخدا
دحمان . [ دُ ](اِخ ) عبدالرحمن بن عمرو ملقب به دحمان الاشقر از موالی لیث بن عبدمناة دانای به خنیاگری و از ظرفاء مغنیان مشهور عهد مهدی و هادی خلفاء عباسی است و در زمان هارون درگذشته است . از سعید خنیاگری آموخت و نبوغ یافت و به خلیفه مهدی پیوست . او را در اغانی آوازها است . مرد