بنده نوازلغتنامه دهخدابنده نواز. [ ب َ دَ / دِ ن َ ] (نف مرکب ) بنده پرور. (آنندراج ). کسی که بر پست تر از خود مهربانی کند و مهربان نسبت به بندگان . (ناظم الاطباء). کسی که بزیردستان مهربانی کند. آنکه به بندگان عطوفت ورزد. بنده پرور. (فرهنگ فارسی معین ) <span class
بندهلغتنامه دهخدابنده . [ ب َ دَ / دِ ] (اِ) پهلوی «بندک » . پارسی باستان «بندکه » . از مصدر بستن ، جمع آن بندگان . در پهلوی «بندکان » . عبد. غلام . مقابل آزاد. (حاشیه ٔبرهان قاطع چ معین ). مرکب از بند و ها که کلمه ٔ نسبت است و وضع آن در اصل برای عبید و جواری
بندگهلغتنامه دهخدابندگه . [ ب َ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) مخفف بندگاه . گذرگه : که هر کشتیی کو بدین جا رسیداز این بندگه رستگاری ندید. نظامی .رجوع به بندگاه شود.
بنده نوازیلغتنامه دهخدابنده نوازی . [ ب َ دَ / دِ ن َ ] (حامص مرکب ) عمل بنده نواز. (فرهنگ فارسی معین ) : از این بنده نوازی و از این عذرپذیری از این شرم گنی نیکخویی خوب خصالی . فرخی .شهی که بنده نوازی و
حق اندیشلغتنامه دهخداحق اندیش . [ ح َ اَ ] (نف مرکب ) اندیشنده ٔ حق . درست فکرکننده : دلشاد باش و خرم و خوش خوش طرب فزای بنده نواز باش و حق اندیش و حق گزار.سوزنی .
خصم شکنلغتنامه دهخداخصم شکن . [ خ َ ش ِ ک َ ] (نف مرکب ) دشمن کش . فاتح . غالب . دشمن از بین برنده . خصم افکن : چو جام گیرد بدره ده است و بنده نوازچو تیغ گیرد گردافکن است و خصم شکن .سوزنی .
رهی پرورلغتنامه دهخدارهی پرور. [ رَ پ َرْ وَ ] (نف مرکب ) بنده نواز. که نسبت به زیردستان مهربانی و نوازش کند. که بر بندگان و خدمتکاران مهربان و رؤف باشد : خزینه پرور مردم رهی گداز بودملک خزینه گداز آمد و رهی پرور. عنصری .فروختند بمیرن
مهربانفرهنگ فارسی طیفیمقوله: احساسات بین فردی ق، نزدیک، جدانشدنی، دوست، حبیب، یک‌زبان، همدل، یکدل، صدیق، صادق، بی‌ریا، انتیم، خودمانی، وفادار، ازخودگذشته، دلسوز، غم‌خوار، غم‌گسار، عاطفی، بنده‌نواز، محرم، مردم‌دوست شریف، خیرخواه دوستدار، ارادتمند
بندهلغتنامه دهخدابنده . [ ب َ دَ / دِ ] (اِ) پهلوی «بندک » . پارسی باستان «بندکه » . از مصدر بستن ، جمع آن بندگان . در پهلوی «بندکان » . عبد. غلام . مقابل آزاد. (حاشیه ٔبرهان قاطع چ معین ). مرکب از بند و ها که کلمه ٔ نسبت است و وضع آن در اصل برای عبید و جواری
بندهفرهنگ فارسی عمید۱. غلام زرخرید؛ غلام؛ چاکر؛ برده.۲. انسان نسبت به خداوند.۳. لقبی که گوینده برای تواضع به خود می‌دهد؛ من: بنده چندین بار خدمت رسیدم.
بندهفرهنگ فارسی معین(بَ دِ) [ په . ] ( اِ.) 1 - مخلوق خداوند. 2 - برده . 3 - نوکر، غلام . 4 - مطیع ، فرمانبردار. 5 - من ، اینجانب .
دربندهلغتنامه دهخدادربنده . [ دَ ب َ دِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان ژاوه رود بخش حومه ٔ شهرستان سنندج ، واقع در 12هزارگزی جنوب سنندج و 5هزارگزی جنوب باختری حسن آباد، با 130 تن سکنه . آب آن از چش
دریابندهلغتنامه دهخدادریابنده . [ دَرْ ب َ دَ / دِ ] (نف مرکب ) عاقل . هوشمند. ذهین . زیرک . (ناظم الاطباء). خادش . دَرّاک . شاعر. فقیه . (منتهی الارب ). فَهِم فهیم . (دهار). مدرک . مدرکة. نَدِس . (منتهی الارب ) : این دو کس باید که از همه
دستبندهلغتنامه دهخدادستبنده . [ دَ ب َ دَ / دِ ] (اِ مرکب ) دستبند. (یادداشت مرحوم دهخدا). رجوع به دستبند شود.
دوگل بندهلغتنامه دهخدادوگل بنده . [ دُ گ ُ ب َ دِ] (اِخ ) دهی است از دهستان کلیائی بخش سنقر کلیائی شهرستان کرمانشاهان با 175 تن سکنه . آب آن از چشمه وراه آن فرعی است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).
خدابندهلغتنامه دهخداخدابنده . [ خ ُ ب َ دَ / دِ ] (اِ) نام قسمی پول نقره بوده است . (یادداشت بخط مؤلف ).
