لغتنامه دهخدا
صنبور. [ صُم ْ ] (ع اِ) خرمابن کم بار برهنه شاخ پوست رفته ٔ باریک ساق . || دهانه ٔ کاریز. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || خرمابن تنهاگانه . (منتهی الارب ). المنفردة من النخیل . (اقرب الموارد). خرمابن جداگانه . (مهذب الاسماء). || ماسوره ای از آهن و ارزیز و مانند آن که بر آب