لغتنامه دهخدا
فارعة. [ رِ ع َ ] (ع ص ، اِ) مؤنث فارع . زیر کوه . || آب راهه ٔ بلند. (منتهی الارب ). ج ، فوارع . || اندازه ای ازغنائم که رو به فزونی باشد اما خمس بدان تعلق نگیرد. (از اقرب الموارد). || فارعة الطریق ، بالای راه و محل قطع یا حواشی آن . (از اقرب الموارد).
