لغتنامه دهخدا
مواهة. [م ُ هََ / م َ هََ ] (ع اِ) تابانی و درخشانی و رونق روی . (ناظم الاطباء). آب و رونق روی . (آنندراج ) (از منتهی الارب ). موهة. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد): موهة وجهه و مواهتهه ؛ ای مأه و رونقه . (منتهی الارب ).نیکویی و تابانی و در