محرابیلغتنامه دهخدامحرابی . [ م ِ ] (ص نسبی ) آنکه اهل محراب و ملازم آن است .- زاهد محرابی ؛ پارسا که پیوسته ملازم محراب و مقیم محراب است : رخ او چون رخ آن زاهد محرابی بر رخش بر، اثر سبلت سقلابی . منوچهری .<b
محرابیفرهنگ فارسی معین( ~ .) [ ع - فا. ] 1 - (ص نسب .) منسوب به محراب . 2 - (اِ.) مسجد. 3 - نوعی شمشیر.
محرابگهلغتنامه دهخدامحرابگه . [ م ِ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) محرابگاه . مسجد. (غیاث ) (آنندراج ) : در این محرابگه معبودشان کیست وزین آمد شدن مقصودشان چیست .نظامی .
محربةلغتنامه دهخدامحربة. [ م ِ رَ ب َ ] (ع ص ) مؤنث محرب . قوم محربة؛ قومی بسیار جنگ آور و دلیر. (از منتهی الارب ).
محربیةلغتنامه دهخدامحربیة. [ م ُ ح َ ی َ ] (ع ص ) ارض محربیة؛ زمینی حرباناک . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || زمین ناهموار و درشت . (ناظم الاطباء).
دیر درتالغتنامه دهخدادیر درتا. [ دَ رِ دُ] (اِخ ) این دیر در مغرب بغداد محاذی باب الشماسیه واقع است و مشرف بر دجله است دارای ساختمان زیبا و محرابی است که بسیار مرتفع است . (از معجم البلدان ).
چنبر دولابیلغتنامه دهخداچنبر دولابی . [ چَم ْ ب َ رِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از آسمان و فلک : نگرید آبی و آن رنگ رخ آبی گشته از گردش این چنبر دولابی رخ او چون رخ آن زاهد محرابی .منوچهری (از مسمطات ).
ریش تپهلغتنامه دهخداریش تپه . [ ت َپ ْ پ َ / پ ِ ] (ص مرکب ) ریش محرابی . مورچپه . لحیانی . تپه ریش . پرریش . بلمه . ریشو. درازریش . بزرگ ریش . آنکه ریش بزرگ و انبوه دارد نه بسیار بلند. مقابل کوسج . (یادداشت مؤلف ). رجوع به لحیانی و مترادفات دیگر شود.