لغتنامه دهخدا
وازیج . (اِ) رشته ٔانگور. (یادداشت مؤلف ). || شاخه ٔ درخت رز. || هر چیزی که با آن خوشه ٔ انگور را آویزان می کنند. || جائی که به آن خوشه ٔ انگور را می آویزند. (ناظم الاطباء). || چفته . (یادداشت مؤلف ). تکیه گاه درخت رز. || جوانه ٔ درخت رز. || جائی که از آن خوشه ٔ انگورمیروید