آوازلغتنامه دهخداآواز. (اِ) آوا. صوت . (صراح ). بانگ : از آواز کوسش همی روز جنگ بدرّد دل شیر و چرم پلنگ .فردوسی .چو بشنید آواز او را تبرگ بر آن اسب جنگی چو شیر سترگ . فردوسی .خور جادوان بد چو رستم
آوازفرهنگ فارسی معین( اِ.) 1 - آوا، بانگ . 2 - نغمه ، سرود، آهنگ . 3 - هر یک از دستگاه های موسیقی و گوشه های آن .
آوازفرهنگ مترادف و متضاد۱. آوا، بانگ، صدا، صلا، صوت، ندا ۲. آهنگ، ترانه، ترنم، چهچهه، سرود، سماع، نشید، نغمه
چاوازلغتنامه دهخداچاواز. (اِخ ) دهی از دهستان نهارجانات بخش حومه ٔ شهرستان بیرجند که در 28 هزارگزی جنوب خاوری بیرجند واقع شده ، دامنه و معتدل است و 20 تن سکنه دارد. آبش از قنات و محصولش غلات و لبنیات است . شغل اهالی زراعت و را
آهوازلغتنامه دهخداآهواز. [ آه ْ ] (اِخ ) اهواز : گر از بهار خلق تو بوئی برد صباروید شکر ز نیش عقارب به آهواز.سیف اسفرنگ .
احواشلغتنامه دهخدااحواش . [ اِح ْ ] (ع مص )آهوگردانی . نخجیروالی . صید برانگیختن بر صیاد تا بگیرد. (تاج المصادر بیهقی ). گرداگرد صید برآمدن تا بدامگاه آید. اِحاشة. || بسیار گرد آوردن .
آوازهلغتنامه دهخداآوازه . [ زَ ] (اِخ ) نام دژی بترکستان که پرموده پسر ساوه شاه گنج خویش در آن نهفت و پس از شکست یافتن از بهرام چوبینه در آن تحصن جست : دژی داشت پرموده آوازه نام از آن دژ بدی ایمن و شادکام چو کین پدر در دلش تازه شداز آنجایکی سوی آوازه شد.
آوازجولغتنامه دهخداآوازجو. (نف مرکب ) شهرت طلب : از این لافندگان وآوازجویان بگذر ای حجت که تو مرد حق و زهدی نه مرد لاف و آوازی .ناصرخسرو.
آوازهلغتنامه دهخداآوازه . [ زَ / زِ ] (اِ) آوا. آواز. صوت : دل چو خم چند برآوازه نهی ناید آواز جز از خم ّ تهی . جامی .مشو غافل ز گردیدن که روزی در قدم باشدهمین آوازه می آید ز سنگ آسیا بیرون .<br
حفیفلغتنامه دهخداحفیف . [ ح َ ] (ع اِ) آواز مار که از پوست آن برآید. آواز پوست افعی .بانگ پوست مار. (مهذب الاسماء). آواز جنبش یا رفتن افعی . || آواز بال مرغ در پریدن . (منتهی الارب ). آواز بال مرغان . بانگ پر مرغ . (مهذب الاسماء).- حفیف الطائر ؛ آواز پر او.|| آ
آوازه خوانلغتنامه دهخداآوازه خوان . [زَ / زِ خوا / خا ] (نف مرکب ) آنکه شغلش خواندن آواز است . مُغنی . خواننده . قوال . خنیاگر. || مغنیه . مطربه . عالمه . قینه (چون خواننده زن باشد).
آوازهلغتنامه دهخداآوازه . [ زَ ] (اِخ ) نام دژی بترکستان که پرموده پسر ساوه شاه گنج خویش در آن نهفت و پس از شکست یافتن از بهرام چوبینه در آن تحصن جست : دژی داشت پرموده آوازه نام از آن دژ بدی ایمن و شادکام چو کین پدر در دلش تازه شداز آنجایکی سوی آوازه شد.
آوازجولغتنامه دهخداآوازجو. (نف مرکب ) شهرت طلب : از این لافندگان وآوازجویان بگذر ای حجت که تو مرد حق و زهدی نه مرد لاف و آوازی .ناصرخسرو.
آوازهلغتنامه دهخداآوازه . [ زَ / زِ ] (اِ) آوا. آواز. صوت : دل چو خم چند برآوازه نهی ناید آواز جز از خم ّ تهی . جامی .مشو غافل ز گردیدن که روزی در قدم باشدهمین آوازه می آید ز سنگ آسیا بیرون .<br
درشت آوازلغتنامه دهخدادرشت آواز. [ دُ رُ ] (ص مرکب ) بلند بانگ . جهوری الصوت . (یادداشت مرحوم دهخدا). أجش . أجشر. قنخر: صخاب ؛ درشت آواز پلیدزبان . فداد؛ مرد بلند درشت آواز. هَمَری ؛ زن با بانگ و فریاد و درشت آواز پلید زبان . (منتهی الارب ). و رجوع به درشت شود.
دوآوازلغتنامه دهخدادوآواز. [ دُ ] (ص مرکب ) مختلف القول . دارای اختلاف کلمه . مقابل هم آواز. (یادداشت مؤلف ) : دو آواز شد رومی و پارسی سخنشان زتابوت شد یک به سی .فردوسی .
دوآوازلغتنامه دهخدادوآواز. [ دُ ] (ص مرکب ) مختلف القول . دارای اختلاف کلمه . مقابل هم آواز. (یادداشت مؤلف ) : دوآواز شد رومی و پارسی سخنشان ز تابوت شد یک به سی .فردوسی .
خوش آوازلغتنامه دهخداخوش آواز. [ خوَش ْ / خُش ْ ] (ص مرکب ) خوش صدا. خوش الحان . خوش نغمه . خوش نوا. (یادداشت مؤلف ) : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. (ترجمه ٔ طبری بلعمی ).یکی پای کوب و دگر چنگ زن سدیگ