لغتنامه دهخدا
ببان . [ ب َب ْ با ] (ع اِ) روش . طریقه . رسم . عادت . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). هم ببان واحد؛ یعنی به راه و طریقه ٔ واحد. (اقرب الموارد). || راه گذران . (ناظم الاطباء). عمر گفته است : ان عشت فسا جعل الناس ببانا واحداً؛ یعنی متساوی در قسمت . (از اقرب الموارد). جوالیقی