کلاه داری

کلاه داری

فرهنگ فارسی عمید

(حاصل مصدر) ‹کله‌داری› [قدیمی، مجاز] kolāhdāri پادشاهی؛ سلطنت: ◻︎ نه هر کسی که کله کج نهاد و تند نشست / کلاهداری و آیین سروری داند (حافظ: ۳۶۴).

کلاه و کلاه

فرهنگ گنجواژه

قرض از این و آن، کلاه و کلاه کردن.

کلاه()به کلاه،() کردن

لهجه و گویش تهرانی

قرض یکی را با قرض از دیگری دادن

کلاه به کلاه کردن

لهجه و گویش تهرانی

از این و آن وام گرفتن و به طلبکاران قبلی پرداختن

خاقان کلاه

لغت‌نامه دهخدا

خاقان کلاه . [ ک ُ ] (ص مرکب ) صاحب کلاه خاقانی . کنایت از عظمت و بزرگی است : فریدون کمر بلکه خاقان کلاه .نظامی .

خجسته کلاه

لغت‌نامه دهخدا

خجسته کلاه . [ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ک ُ ] (اِ مرکب ) کلاه خجسته . تاج مبارک . تاج خجسته . تاج با میمنت : بیامد خروشان بقلب سپاه بسر برنهاد آن خجسته کلاه . فردوسی .چو شاپور گشت از در تاج و گاه مر او را سپرد آن خجسته کلاه .فردوسی .

کیانی کلاه

لغت‌نامه دهخدا

کیانی کلاه . [ ک َ ک ُ ] (اِ مرکب ) کلاه کیانی . تاج کیانی . تاج شاهانه . تاج شاهی : به روز خجسته سر مهرماه به سر بر نهاد آن کیانی کلاه .فردوسی .

visor

طَلق‌کلاه

واژه‌های مصوّب فرهنگستان

[علوم نظامی] صفحۀ جلوی کلاه‌خود که چشم‌ها را از نور خورشید محافظت می‌کند و نمونه‌های امروزی آن اطلاعات مختلفی را برای کاربر، به‌ویژه خلبان و سرباز، نمایش می‌دهد

شه کلاه

لغت‌نامه دهخدا

شه کلاه . [ ش َه ْ ک ُ ] (اِ مرکب ) شاه کلاه . کلاهی مخصوص بزرگان در ایام سلام در خدمت پادشاهی . (یادداشت مؤلف ) : چوشه کلاه دمی گوش باش وین سخنان که در حکایت رختست یاد گیر از بر. نظام قاری (دیوان ص 16).آئینی که چشم هیچ عین البقری و گوش هیچ شه کلاهی...

شب کلاه

لغت‌نامه دهخدا

شب کلاه . [ ش َ ک ُ ] (اِ مرکب ) کلاهی که در شب و در هنگام خواب بر سر گذارند. (ناظم الاطباء). کلاهی که در شب خصوص برای خواب به سر میگذارند. (فرهنگ نظام ). || عرقچین . || کلاه سیاه . (ناظم الاطباء).

شاذ کلاه

لغت‌نامه دهخدا

شاذ کلاه . [ ک ُ ] (اِ مرکب ) ظاهراً معرب است . ظاهراً نام جشنی است . یوم نثرالورد و در کتاب نقود آمده است :متوکل پدر معتز، در روزهای شادخواری خویش ... درهم هایی سکه زد و مقدار آن پنج هزار هزار بود و آنها را برای (جشن ) شاذ کلاه (یوم نثرالورد) برنگها...

زره کلاه

لغت‌نامه دهخدا

زره کلاه . [ زَ / زِ رِ ه ِ ک ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مغفری که از کناره های آن پارچه ٔ زره مانندی آویزان است تا در هنگام نبرد، گردن را محافظت نماید. (ناظم الاطباء). رجوع به زره خود و زره شود.

زرین کلاه

لغت‌نامه دهخدا

زرین کلاه . [ زَرْ ری ک ُ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) آنکه کلاه زرین داشته باشد. با کلاه زرین . با کلاه طلائی . (آنندراج ). با کلاه زرین . با کلاه طلائی . دارنده ٔ کلاهی از زر. || پیشخدمت حضور پادشاه . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). نوعی از غلامان و چ...

کلاه خود

فرهنگ فارسی عمید

(اسم) [قدیمی] kolāhxud کلاه آهنی؛ کلاه فلزی که در جنگ بر سر می‌گذارند؛ خود.