تشنکلغتنامه دهخداتشنک . [ ت َ ن َ ] (اِ) از پیش سر، جایی را گویند که در کودکی نرم و جهنده میباشد وآن را به عربی یافوخ خوانند. (برهان ) (آنندراج ) (ازفرهنگ رشیدی ) (از ناظم الاطباء). و جاندانه نیز گویند. (فرهنگ رشیدی ). و رجوع به یافوخ و جاندانه شود.
تشنکلغتنامه دهخداتشنک . [ ت َ ش َ ن َ ] (اِ) سواک النبی . ناعمه . ابوشوشه . قویسه . مریمیه . سلبیه . مریم گلی . و امروزباغبانهای ما سلبی گویند. (یادداشت مرحوم دهخدا).
تشنیقلغتنامه دهخداتشنیق . [ت َ ] (ع مص ) چوب شنیق در خانه ٔ کبت انگبین کردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || تقطیع بالطول . (تاج المصادر بیهقی ). پاره پاره نمودن وآراستن چیزی را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از قطر المحیط). در معنی این مصدر در کتب لغت اختلافی بدین سا
ابوشوشهلغتنامه دهخداابوشوشه . [ اَ شو ش َ ] (ع اِ مرکب ) قسمی گیاه طبی . سواک النبی . تشَنَک . سلبی .ناعمه . مریم گلی . مَریَمیّه . قویسه . سلبیه ٔ ناعمه .
شالبیةلغتنامه دهخداشالبیة. [ ل ِ بی ی َ ] (اِ) صالبیه . ناعمة. (یادداشت مؤلف ). گیاه تشنک مریم گلی . بهمن . بهمن احمر. بهمن سرخ . مریمیه . بهمنان . قویسه . ناعمه . (فرهنگ فرانسه به فارسی نفیسی ). برهان در ذیل بهمن گوید: گیاهی و رستنی بود که در ماه بهمن و زمستان گل کند و بیخ آن سرخ و سفید میباش