چانه انداختنلغتنامه دهخداچانه انداختن . [ ن َ / ن ِ اَ ت َ ] (مص مرکب ) حرکت آخرین که در زنخ محتضر پدید آید. تشنج آخرین شخص محتضردر فک اسفل . آخرین حرکت تشنجی چانه ٔ محتضر. کنایه است از مردن . کنایه است از دم درکشیدن و جان سپردن .
واژگون ـ خمش‌گراana-campylotropousواژه‌های مصوب فرهنگستانویـژگـی تـخمـکی که یـکی از رشـته‌های آوندی آن خم شده، و از پایۀ بند ناف به‌طرف ناحیۀ بن تخمک خورش، که فقط در امتداد سطح پایین خم شده، کشیده شده است و پیکرۀ پایه (basal body) ندارد
واژگون ـ دوسوگراana-amphitropousواژه‌های مصوب فرهنگستانویژگی تخمکی که یکی از رشته‌های آوندی آن خم شده و از پایۀ بند ناف به‌طرف ناحیۀ بن تخمک خورش، که دارای خم تند در وسط و در امتداد سطح پایین و بالا است، کشیده شده است و اغلب یاخته‌های تمایز‌یافتۀ پیکرۀ پایۀ (basal body) آن در زاویۀ خمش قرار می‌گیرند
غاز تایوانیAnas formosaواژه‌های مصوب فرهنگستانگونهای کوچک جثه از اردکیان و راستۀ غازسانان با بدن حنایی یا قهوهای روشن و بال‌های سفید
چانهفرهنگ فارسی عمیدقسمت جلوآمدۀ آروارۀ زیرین؛ زنخ.⟨ چانه انداختن: (مصدر لازم) [عامیانه، مجاز]⟨ چانه جنباندن: (مصدر لازم) [عامیانه، مجاز]⟨ چانه زدن: (مصدر لازم) [عامیانه، مجاز]۱. بسیار سخن گفتن؛ پرحرفی کردن.۲. حرف زدن زیاد در موقع خرید‌و‌فروش برای کم کردن یا زیاد کردن قیمت.
انداختنلغتنامه دهخداانداختن . [ اَ ت َ ] (مص ) افگندن . پرتاب کردن . پرت کردن . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). افکندن . (آنندراج ). اِهواء. (ترجمان جرجانی مهذب عادل بن علی ) (مصادر زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ). قذف . هتف . (دهار). دحو. رمی . قد. (ترجمان جرجانی مهذب عادل بن علی ). پرانیدن .پ
چانهلغتنامه دهخداچانه . [ن َ / ن ِ ] (اِ) فک اسفل . (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). موضع ریش برآوردن . (برهان ) (آنندراج ). محل ریش برآوردن باشد. (ناظم الاطباء). بعربی ذقن گویند. (برهان ) (آنندراج ). مَنَه . زَفَر. استخوان زنخ . (جهانگیری ) (انجمن آرا). |
چانهفرهنگ فارسی عمیدقسمت جلوآمدۀ آروارۀ زیرین؛ زنخ.⟨ چانه انداختن: (مصدر لازم) [عامیانه، مجاز]⟨ چانه جنباندن: (مصدر لازم) [عامیانه، مجاز]⟨ چانه زدن: (مصدر لازم) [عامیانه، مجاز]۱. بسیار سخن گفتن؛ پرحرفی کردن.۲. حرف زدن زیاد در موقع خرید‌و‌فروش برای کم کردن یا زیاد کردن قیمت.
چانهفرهنگ فارسی عمیدگلولۀ خمیر به‌اندازه‌ای که یک نان از آن پخته شود؛ زواله.⟨ چانه گرفتن: (مصدر لازم) گلوله کردن خمیر به‌اندازۀ یک نان.
درازچانهلغتنامه دهخدادرازچانه . [ دِ ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ) آنکه چانه ٔ دراز دارد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
چک و چانهلغتنامه دهخداچک و چانه .[ چ َ ک ُ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ، از اتباع ) به معنی فک اسفل دهان و چانه ٔ زنخ . (از آنندراج ). فک اسفل زنخ وچانه ٔ ذقن . (غیاث ). پک و پوز. دک و پوز. دک و دهن . لب و لوچه . چک و چیل . مجموع چانه و فک پائین ، چنانکه در تداول عامه گو
چانهلغتنامه دهخداچانه . [ن َ / ن ِ ] (اِ) فک اسفل . (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). موضع ریش برآوردن . (برهان ) (آنندراج ). محل ریش برآوردن باشد. (ناظم الاطباء). بعربی ذقن گویند. (برهان ) (آنندراج ). مَنَه . زَفَر. استخوان زنخ . (جهانگیری ) (انجمن آرا). |
ده چانهلغتنامه دهخداده چانه . [ دِه ْ ن ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان کمازان شهرستان ملایر. واقع در 52هزارگزی جنوب خاوری ملایر. سکنه ٔ آن 565 تن . آب آن از قنات تأمین می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <span class="hl" dir="ltr
هم چانهلغتنامه دهخداهم چانه . [ هََ ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ) دو کس که با یکدیگر سخن گویند: پرگو همیشه پی هم چانه میگردد. (یادداشت مؤلف ).
